عملکرد و کیفیت میوه گوجه فرنگی (lycopersicon esculentum l., cv. synda) در کشت بدون خاک تحت تأثیر خشکی دهی قسمتی از ریشه و پلیمر هیدروژل

محدودیت منابع آبی در دنیا و مصرف بالای آب در کشاورزی مدیریت آبیاری را در این بخش ضروری ساخته است. کاهش مصرف یا جلوگیری از اتلاف آب، افزایش عملکرد و حتی کاهش عمدی میزان آبیاری (تنش کنترل شده) به شرطی که افت چشمگیر عملکرد و کیفیت را بهمراه نداشته باشد، از جمله راهکارهای بهبود راندمان مصرف آب بشمار می روند. در این آزمایش، به منظور شناخت واکنش گوجه فرنگی گلخانه ای کشت شده در بسترهایی با خواص فیزیکی متفاوت به سطوح تنش کم آبی، اثر تیمارهای کم آبیاری و خشکی دهی قسمتی از ریشه بر گوجه فرنگی گلخانه ای رقم سیندا در یک آزمایش گلخانه ای بصورت طرح کرتهای خرد شده بر پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار مورد بررسی واقع شد. تیمارهای آبیاری در پنج سطح (سه روش آبیاری معمولی با 50 ، 70 و 100 درصد نیاز آبی و دو روش آبیاری متناوب که در هر بار آبیاری در تیمارهای کم آبیاری، مقدار آب محاسبه شده به نیمی از محیط ریشه داده می شد) در سه بستر متفاوت از نظر خواص فیزیکی شامل پرلیت به همراه 0 ، 1 و 2 درصد وزنی هیدروژل اعمال گردیدند. نتایج نشان داد تیمارهای کم آبیاری معمولی و به همراه خشکی دهی قسمتی از ریشه از نظر تعداد، وزن، طول و قطر میوه و عملکرد کاهش قابل توجهی را نسبت به آبیاری کامل(100درصد) نشان دادند. سفتی و درصد ماده خشک میوه در تیمار های کم آبیاری افزایش یافت. در دیگر صفات کیفی همچون  phآب میوه، اسیدیته قابل تیتراسیون، مواد جامد محلول، ویتامین ث، ارزش a*، درخشندگیl*، زاویه هیو و کروما تفاوت معنی داری بین کم آبیاری های معمولی و متناوب مشاهده شد بدین صورت که در اکثر موارد کم آبیاری متناوب (خشکی دهی قسمتی از ریشه) نسبت به کم آبیاری معمولی در بالا بردن کیفیت میوه ارجح تر بود. بسترهای حاوی 2% وزنی هیدروژل از نظر عملکرد، تعداد و اندازه میوه وضعیت بهتری در مقایسه با سایر بسترها داشتند. کاربرد هیدروژل به میزان کم در بسترها اثر چشمگیری بر صفات میوه نداشت و به نظر می رسد درصد های وزنی بالاتر از 1 درصد در بسترهای مصنوعی، می توانند بر خواص فیزیکی بستر و در نتیجه بر گیاه کاشته شده در آن موثر واقع شوند.